Szewcy

Wśród szewców panuje niezadowolenie z trudów wykonywanej pracy. Czują się wykorzystywani przez bogatsze grupy społeczne, których przedstawicielem jest Robert Scurvy i jego poplecznicy. Postawa szewców prowadzi do buntu, a następnie do rewolucji. Konflikty zaczynają się piętrzyć i dotykać także wewnętrzne środowisko buntowników. Tam, gdzie zaczyna się władza, kończą się sojusze i wspólnoty.

Stanisław Ignacy Witkiewicz w groteskowym dramacie przedstawia katastroficzną (a jednocześnie proroczą) wizję upadku społeczeństwa. Piętnuje osłabienie relacji międzyludzkich i wykorzystywanie ich do celów jednostki. Dramat Witkacego powstawał w pierwszej połowie lat 30. XX wieku, a ukazał się dopiero pod koniec II wojny światowej – w 1948 roku. Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885-1939) – polski malarz, dramatopisarz, prozaik. Twórca idei Czystej Formy. Syn artysty Stanisława Witkiewicza. Witkacy był twórcą wszechstronnym. Związany przede wszystkim z Zakopanem i Warszawą. Jako dramatopisarz uznawany jest za prekursora europejskiego teatru absurdu. Jego dramaty charakteryzują się odrealnieniem rzeczywistości, surrealizmem i fantastyką. Wykorzystuje groteskę i humor absurdu. Jako katastrofista rozważa zagadkę bytu na tle historii naznaczonej chaosem rewolucji i totalitaryzmem zmierzającym do kresu. Najważniejsze z jego dramatów to: „Pragmatyści", „Wariat i zakonnica", „Matka" i „Szewcy".